Och, kiedyś przyGjdzie ten czash7, gdy ucichniCe wiatr, G 
Zrobi sięe takC jak przed burzGą,
Fale zGaczną leh7kko uderzaCć o brzeg,  G 
Wtedy staGtek podniesD7ie się.  G 
Morze rozstąD11pi się, Cstatki znajdą Gcel,
Woda naD11gle zmętniejCe jak żur,  G 
Zagrzmi głoD11śno tak, Cże nie będzieG nikt spał,
G C h7 D D7G
Nowy dzień urodzi się znów.


Och, ryby będą się śmiać opuszczając szlak,
Mewy w locie zaśpiewają swą pieśń.
Wbite w piasek skały dumnie będą stały,
Wtedy statek wypłynie w rejs.
Tyle różnych słów wymieszało się tu,
Dla niektórych nie znaczą już nic,
A łańcuszki morza nocą pękły jak słowa,
By na dnie oceanu śnić.

Pieśń uniosła się z wiatrem napinając żagle
Na tej łodzi płynącej wzdłuż brzegu,
Słońce wszystkie twarze oświetliło razem,
Kiedy statek do portu wszedł.
Jeszcze tylko kapitan raz ostatni zapytał:
„Czy cały świat patrzy na nas dzisiaj?”
Na brzegu piasek, o dziwo, jak złocisty dywan…
Cały świat przygląda się nam.

Wrogowie jeszcze zaspani z zamkniętymi oczami,
Skoczyli z wyr myśląc, że to sen,
Szybko każą się szczypać, piszczą przy tym i krzyczą
Aż zrozumieją, że to jest już dzisiaj.
My krzykniemy z dziobu - „Któż wyciągnie was z grobu,
Jak Faraona plemię kłamiecie,
Swym wężowym jadem zatruwacie ziemię,
Lecz jak Goliat zwyciężeni będziecie.