CzłGowiek zastanaweia się jak w regułacDh zamknąć świat, G 
A gdy myśGli już, że złapeał to, wszystko leci Djak domki z kart.
Człowiek oCdkrył nagle swój los,G 
Aż na ksiGężyc wyniosDło go. C 
A kobieeta, gdy naCdeszłae noc,  C 
Siadła oebok mnie iC spytała ewprost:  C 
„Kto dałG prawoD mu, G  by C7+zabijać móGsus4gł?”          G 

A teraz pouczają go jak od nowa zacząć żyć,
Pokazują gdzie pomylił się i którędy dalej iść.
Już go chowają wraz z gwiazdami,
Jak stare auto sprzedając za nic.
A kobieta, gdy nadeszła noc,
Patrząc na wzgórze znów spytała wprost:
„Kto dał prawo mu, by zabijać mógł?”

Teraz boi się i zmieszany jest, i rozwalić wszystko chce,
I bystrością choć nie grzeszy to, potrafi sprytnie zwieść.
I tylko w to wierzy co zobaczy,
Choć oczy kłamią, choć może być inaczej.
A kobieta, gdy nadeszła noc,
Trzęsąc z zimna się znów spytała wprost:
„Kto dał prawo mu, by zabijać mógł?”

(most)
Możesz krzycezeć z wielkiego natchnienGia
I nie zostaCwić kamienia na kamienGiu.
Możesz koeści łamać i serGca odrzucać
I na błęhdach swoich się uczDyć.

Teraz kłania się przed ołtarzem gdzieś, by zobaczyć kim naprawdę jest,
Uczciwie chciałby grać nie znacząc kart zwyciężać przy tym też.
Lecz tylko w to wierzy co zobaczy,
Choć oczy kłamią, choć może być inaczej.
A kobieta, gdy nadeszła noc,
Siadła obok mnie i spytała wprost:
„Kto dał prawo mu, by zabijać mógł?”

( i solo jak zwrotka )