The Man Who Sold The World

Po drodze schodów sznur
Echa kłamstw i bzdur
Choć mnie nie było tam
Rzekł, że ja go znam
I kadził dalej, aż
Rzuciłem mu to w twarz:
„Myślałem, żeś już zdechł
gdzieś przed tysiącem lat.”

„O nie! Nie ja.
Ja nie odkrywam kart.
Bo masz
Twarz w twarz
Gościa, który sprzedał świat.”

Trzasnąłem drzwiami, by
Wrócić tam, gdzie dom.
Szukałem lat i mil
Jak najdalej stąd
Podniosłem martwy wzrok
Na cień miliona gwiazd
A może nie ma mnie –
- już od tysiąca lat?

„Kto wie? Nie ja.
Ja nie odkrywam kart.
Bo masz
Twarz w twarz
Gościa, który sprzedał świat.”