W zamku Wartburg, na stromym urwisku      e
(Te niemieckie przepaście i szczyty)      e
Wbrew mej woli, a gwoli ucisku            a
Wyniesiony pod boskie błękity             a H
Pismo święte z wszechwładnej łaciny       C D G
Na swój własny język przekładam           a C H
Ożywają po wiekach                        C D
Dawne cuda i czyny                        G a
Matką Ewa znów, Ojcem znów - Adam         C h e

Bliźnim jest mi tragiczny Abraham
Gdy poświęcić ma syna w ofierze
Widzę ogień na Sodomy dachach
Gdzie zwęglają się grzeszni w niewierze
Bezmiar winy i kary surowość
Brzmią prawdziwie w mym szorstkim języku
Na początku jest słowo
I okrutnie brzmi słowo
Ale spójrz wokół siebie, krytyku!

Grzechy Rzym za gotówkę odpuszcza         e D e
Lecz w wojennej się nurza rozkoszy        e D e
Papież w zbroi, w ubóstwie tkwi tłuszcza  a G a
Z której groszy katedry się wznosi        a C H
W nawach katedr transakcje wszeteczne     C D G
Ksiądz spowiednik rozgrzesza za bilon     a C H
Tak jest, było i będzie                   C D
Zło i dobro jest wieczne                  G a
Lecz nie może być wieczny Babilon         C h e

Z tym więc walczę ja, mnich Augustianin
Moralności teolog - to przytyk
Bo w stolicy wołają - poganin!
Reformator, heretyk, polityk!
Tak, papieską ja bullę spaliłem
Lecz szukajcie miast, które on spalił!
Ja na wrotach kościelnych
Tezy swoje przybiłem
On mnie wyklął, a mnisi śpiewali

Słowa palą, więc pali się słowa           e
Nikt o treści popiołów nie pyta           e
Ale moja ze Stwórcą rozmowa               a
Jak Syn Jego - do drzewa przybita!        C H
Niech się gorszy prałacia elita           C D G
Niech się w mękach świat tworzy od nowa!  a C H
Lecz niech czyta, kto umie                C D
Niech nauczy się czytać!                  G a
Niech powraca - do Słowa!                 C h e

W zamku Warburg, na stromym urwisku
(Te niemieckie przepaście i szczyty)
Wbrew mej woli, a gwoli ucisku
Wyniesiony pod boskie błękity
Pismo Święte z wszechwładnej łaciny
Na swój własny język przekładam:
Ożywaja po wiekach, dawne cuda i czyny,
Matką Ewa znów, Ojcem znów - Adam.

Bliźnim jest mi tragiczny Abraham
Gdy poświęcić ma syna w ofierze;
Widzę ogień na Sodomy dachach,
Gdzie zwęglają się grzeszni w niewierze.
Bezmiar winy i kary surowość
Brzmią prwadziwie w mym szorstkim języku.
Na początku jest słowo,
I okrutnie brzmi słowo,
Ale spójrz wokół siebie, krytyku!

Grzechy Rzym za gotówkę odpuszcza,
Lecz w wojennej się nurza rozkoszy.
Papież w zbroi, w ubóstwie tkwi tłuszcza,
Z której groszy katedry się wznosi.
W nawach katedr transakcje wszeteczne,
Ksiądz spowiednik rozgrzesza za bilon.
Tak jest, było i będzie,
Zło i dobro jest wieczne,
Lecz nie może być wieczny Babilon.

Z tym więc walczę ja, mnich Augustianin,
Moralności teolog - to przytyk,
Bo w stolicy wołają - poganin!
Reformator, heretyk, polityk!
Tak, papieską ja bullę spaliłem,
Lecz szukajcie miast, które on spalił!
Ja na wrotach kościelnych tezy swoje przybiłem,
On mnie wyklął, a mnisi śpiewali.

Słowa palą, więc pali się słowa:
Nikt o treści popiołów nie pyta.
Ale moja ze Stwórcą rozmowa
Jak Syn Jego - do drzewa przybita!
Niech się gorszy prałacia elita,
Niech się w mękach świat tworzy od nowa!
Lecz niech czyta, kto umie,
niech nauczy się czytać!
Niech powraca - do Słowa!