Mnie Broniewski wychował         a
Na Tumach wieczorem              a G
Gniewem, rewolucją               C
Klęską i pokorą                  E (a)

Rzucił we mnie wierszy garść
Smutków i radości
I pokazał jak smakuje
Wóda w samotności

Jak zgnieciona w dłoni szklanka
Nie boli, choć krwawi
Kiedy patrzę na firankę
Wierząc, że się ktoś pojawi

Jak się wżera do biografii
Błędów cała lista
I się zawsze karzeł trafi
By ją wykorzystać

Mówił, żeby rzekę czcić
Co równinę tnie jak blizna
Bo w niej gdzieś Światowid śpi
Bo w niej słowiańszczyzna

I że człowiek jest aniołem
A bywa potworem
I znów dziś mi o tym powie
Na Tumach wieczorem

Rzuci we mnie wierszy garść
Smutków i radości
Znów poczuję jak smakuje
Wóda w samotności

Gdy do Płocka wpadałem na wódkę  a
Szumiała mi Wisła - kochanka     C
Nocą wierną grywała pobudkę      G
Szeleszczącą firanką Anka        C E

Mnie Broniewski wychował
na Tumach wieczorem
gniewem, rewolucją
klęską i pokorą

Rzucił we mnie wierszy garść
smutków i radości
i pokazał jak smakuje
wóda w samotności

Jak zgnieciona w dłoni szklanka
nie boli, choć krwawi
Kiedy patrzę na firankę
wierząc, że się ktoś pojawi

Jak się wżera do biografii
błędów cała lista
i się zawsze karzeł utrafi
by ją wykorzystać

Mówił, żeby rzekę czcić
co równinę tnie jak blizna
bo w niej gdzieś Światowid śpi
bo w niej słowiańszczyzna

I że człowiek jest aniołem
a bywa potworem
I znów dziś mi o tym powie
na Tumach wieczorem

Rzuci we mnie wierszy garść
smutków i radości
Znów poczuję jak smakuje
wóda w samotności

Gdy do Płocka wpadałem na wódkę
szumiała Wisła kochanka
Nocą wierną ukrywała pobudkę
szeleszczącą firanką Anka