W kołysce Ziemi Obiecanej           e e/D
Niczego się nie zapomina            G a H
Cudem jest każdy zmierzch i ranek,  e e/D
A każde słowo - to nowina.          G a H7 e
W kołysce Ziemi Obiecanej           G
Dziewica porodziła Syna.            Fis0 H7
Dziewica porodziła Syna.            e a H e

Uwierzyli władcy                    e H e a
I uwierzył lud                      e H e
Znać najwyższy czas był             G a
Na ten cud.                         e H e

Uwierzyli władcy                    G D G C
I uwierzył lud                      G D G
Znać najwyższy czas był             a e
Na ten cud.                         H e

Nikt się nie zdziwił, choć zachwycił
I nikt nie zwątpił, choć zatrwożył,
Gdy niebem wędrowały wici
A ziemią pył spod stóp się płożył.
Nikt się nie zdziwił, choć zachwycił
Że się człowiekiem stał - Syn Boży.
Że się człowiekiem stał - Syn Boży.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Porządek świata się odmienił
W ów pierwszy dzień pierwszego wieku,
Bo stał się jasny sens cierpienia:
Okowy na relikwie przekuł.
Porządek świata się odmienił -
Odtąd nadzieja jest w człowieku.
Odtąd nadzieja jest w człowieku.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Zarazem nic się nie zmieniło,       f f/Dis
Rzekami płyną krew i łzy,           Gis b C
Ręce się myje, jak się myło,        f f/Dis
I z ofiar dobrowolnych drwi;        Gis b C7 f
Czci się nadzieję, wiarę, miłość    Gis
I to się trwoni, co się czci.       G0 C7
I to się trwoni, co się czci.       f b C f

Roztrwonili władcy,                 f C f b
I roztrwonił lud.                   f C f
Znów najwyższy czas, by             Gis b
Stał się cud.                       f C f
Roztrwonili władcy,                 Gis Dis Gis Cis
I roztrwonił lud.                   Gis Dis Gis
Znów najwyższy czas, by             b f
Stał się cud.                       C f

Roztrwonili władcy,                 fis Cis fis h
I roztrwonił lud.                   fis Cis fis
Znów najwyższy czas, by             A h
Stał się cud.                       fis Cis fis
Roztrwonili władcy,                 A E A D
I roztrwonił lud.                   A E A
Znów najwyższy czas, by             h fis
Stał się cud.                       Cis fis

W kołysce Ziemi Obiecanej
Niczego się nie zapomina
Cudem jest każdy zmierzch i ranek,
A każde słowo – to nowina.

W kołysce Ziemi Obiecanej
Dziewica porodziła Syna.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Nikt się nie zdziwił, choć zachwycił
I nikt nie zwątpił, choć zatrwożył,
Gdy niebem wędrowały wici
A ziemią pył spod stóp się płożył.

Nikt się nie zdziwił, choć zachwycił
Że się człowiekiem stał – Syn Boży.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Porządek świata się odmienił
W ów pierwszy dzień pierwszego wieku,
Bo stał się jasny sens cierpienia:
Okowy na relikwie przekuł.

Porządek świata się odmienił –
Odtąd nadzieja jest w człowieku.

Uwierzyli władcy
I uwierzył lud
Znać najwyższy czas był
Na ten cud.

Zarazem nic się nie zmieniło,
Rzekami płyną krew i łzy,
Ręce się myje, jak się myło,
I z ofiar dobrowolnych drwi;

Czci się nadzieję, wiarę, miłość
I to się trwoni, co się czci.

Roztrwonili władcy,
I roztrwonił lud.
Znów najwyższy czas, by
Stał się cud.