W zardzewiałej ziemi – chwasty i kamienie,         a E7
W zardzewiałej ziemi – wyschnięte strumienie.      E7 a
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki,  C G
Linie papilarne niespełnionej rzeki.               E a
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki,  C G
Linie papilarne niespełnionej rzeki.               E a F7

W zardzewiałej ziemi – kości, sierść i zęby –      b F7
Proch, co skrywa diament wypchnięty z jej głębin.  F7 b
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie –       Cis Gis
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.             F b
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie –       Cis Gis
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.             F b Fis7

Po tej zardzewiałej ziemi ludzie pokrzywdzeni      h Fis7
Zabłąkani w koleinach wyschniętych strumieni       Fis7 h
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty        D A
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.          Fis h
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty        D A
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.          Fis h G7

Majaczące plemię spragnione krynicy                c G7
Zbrojne w kości przodków – tłucze się i krzyczy.   G7 c
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:        Dis B
Czy Bóg – czy rozsądek ma być ich kompasem?        G c
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:        Dis B
Czy Bóg – czy rozsądek ma być ich kompasem?        G c Gis7

cis Gis7 cis E H Gis cis A7

Przez siebie uwielbieni i znienawidzeni            d A7
Depczą mylne szlaki wyschniętych strumieni         A7 d
Z tą prawdą tak niemiłą i świętym i łotrom:        F C
Bóg sprawił, że wciąż idą…                         A7
Rozsądek – że dotrą!                               d A d

(każda zwrotka pół tonu wyżej)
W zardzewiałej ziemi - chwasty i kamienie, a E7
W zardzewiałej ziemi - wyschnięte strumienie. E7 a
Zmarszczki dróg na próżno żłobionych przez wieki, C G
Linie papilarne niespełnionej rzeki. E a (za drugim razem |E|aF7|

W zardzewiałej ziemi - kości, sierść i zęby -
Proch, co skrywa diament wypchnięty z jej głębin.
A nad nią błękitne po chmurach wspomnienie -
Rozedrgana spiekota, ulewne płomienie.

Po tej zardzewiałej ziemi ludzie pokrzywdzeni
Zabłąkani w koleinach wyschniętych strumieni
Wydłubują strzępy sierści, kości i diamenty
Majacząc na słońcu, śniąc chłodne odmęty.

Majaczące plemię spragnione krynicy
Zbrojne w kości przodków - tłucze się i krzyczy.
Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem:
Czy Bóg - czy rozsądek ma być ich kompasem?

Przez siebie uwielbieni i znienawidzeni
Depczą mylne szlaki wyschniętych strumieni
Z tą prawdą tak niemiłą i świętym i łotrom:
Bóg sprawił, że wciąż idą...
Rozsądek - że dotrą!