Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne, Ptaki niebem schorzałe i drzewa ułomne I płot, co tyle desek w złe stracił godziny, Że na trawę cień rzuca przejrzystej drabiny. Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki, I zmarłego sąsiada ogród niedaleki, I ciemność, co, nim duszę sny do snu uprzątną, Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną. Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju W ubogich złocistościach zalękłego pokoju, I skroń złożyć w twe ręce, wycieńczone mgłami — I nie płakać -- nie płakać wspólnymi siłami!  

sł.: Bolesław Leśmian, m.: Robert Leonhard E A H cis już czas pokochać w sadzie pustkowie bezdomne E0 fis A E ptaki niebem schorzałe i drzewa ułomne A H gis cis i płot co tyle desek w złe stracił godziny fis H A E że na trawę cień rzuca przejrzystej drabiny A H E A H E już czas, już czas, już czas, pokochać czas Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki I zmarłego sąsiada ogród niedaleki I ciemność co nim duszę sny do snu uprzątną Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną Już czas, już czas, już czas pokochać czas Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju W ubogich złocistościach zlękłego pokoju I skroń złożyć w twe ręce wycieńczone mgłami I nie płakać - nie płakać wspólnymi siłami Już czas, już czas, już czas pokochać czas