Góralu, czy ci nie żal Odchodzić od stron ojczystych, Świerkowych lasów i hal I tych potoków srebrzystych? Góralu, czy ci nie żal, Góralu, wracaj do hal! A góral na góry spoziera I łzy rękawem ociera, Bo góry porzucić trzeba, Dla chleba, panie dla chleba. Góralu, czy ci nie żal ... Góralu, wróć się do hal, W chatach zostali ojcowie; Gdy pójdziesz od nich hen w dal Cóż z nimi będzie, kto powie? Góralu, czy ci nie żal ... A góral jak dziecko płacze: Może już ich nie zobaczę; I starych porzucić trzeba, Dla chleba, panie, dla chleba. Góralu, czy ci nie żal ... Góralu, żal mi cię, żal! I poszedł z grabkami, z kosą, I poszedł z gór swoich w dal, W guńce starganej szedł boso. Góralu, czy ci nie żal ... Lecz zanim liść opadł z drzew, Powraca góral do chaty, Na ustach wesoły śpiew, Trzos w rękach niesie bogaty. Góralu, czy ci nie żal...  

C d G C Góralu, czy ci nie żal, odchodzić od stron ojczystych, a d G C Świerkowych lasów i hal i tych potoków srebrzystych? e F Góralu, czy ci nie żal? G C Góralu, wracaj do hal! Góral na góry spoziera i łzy rękawem ociera. „I góry porzucić trzeba… Dla chleba, panie dla chleba!” Góralu, wróć się do hal! w chatach zostali ojcowie. Gdy pójdziesz od nich hen w dal, cóż z nimi będzie? ach, kto wie? A góral jak dziecko płacze, może ich już nie zobaczę? I ojców porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba. Góralu, nie odchodź, nie, na wzgórku u Męki Boskiej, Tam matka twa płacze cię, uschnie z tęsknoty i troski. On głowę zwiesił i wzdycha: „Oj, dolaż moja”, rzekł z cicha. I matkę porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba. I poszedł, z grabiami, z kosą, w guńce starganej szedł boso. I poszedł z gór swoich w dal. Góralu, żal mi cię żal.