Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, A Formuły tej nauczył mnie przyjaciel. fis Myślałem o spowiedzi w formie listu, Cis D Lecz słowa napisane - brzmią inaczej. A E7 A Nie zmusza mnie do tego próżność, trwoga, Ciekawość, nawyk, nastrój tej świątyni. Nie wierząc w Boga - obraziłem Boga Grzechami następującymi: Za prawo me uznałem to, że żyję. A D A Za własną potem wziąłem to zasługę A D E I - co nie moje - miałem za niczyje, fis Cis7 D (A) Więc brałem, nigdy się nie licząc z długiem. A E7 A (E) Uznałem, że mam prawo sądzić ludzi Dlatego tylko, że mam tę możliwość. Poznawszy sposób - jak sumienia budzić Zbierałem obudzonych sumień żniwo. Bogactwo zła, którego byłem świadom fis E fis Było mi w życiu - tylko za ostrogę. fis Cis D Cierpieniem cudzym żyłem i zagładą, D fis Cis E Gdy cierpieć, ani ginąć sam - nie mogłem. A E7 A Stworzyłem świat - na podobieństwo Świata Uznawszy, że na wszystko mam odpowiedź, Lecz nie wyjąłem misy z rąk Piłata I nie uniknął swojej męki - Człowiek. Wierzyłem szczerze w wieczne prawo baśni, E Co każe sobie istnieć - dla morału, Ze życie ludzkie samo się wyjaśni I wola ma jedynie służyć ciału. Więc nazywałem szczęściem nieodmiennie To, co zadowoleniem było - z siebie. I nawet teraz bardzo mi przyjemnie, Ze tak we własnych wątpliwościach grzebię, Bo widzę, że ta spowiedź - to piosenka - Dla siebie ją samego wykonuję... To też grzech - więcej grzechów nie pamiętam, Ale tego jednego - nie żałuję! * akordy w nawiasie dotyczą tylko ostatniej zwrotki zaczynającej się od słów - "Wierzyłem..."

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, A Formuły tej nauczył mnie przyjaciel. fis Myślałem o spowiedzi w formie listu, Cis D Lecz słowa napisane - brzmią inaczej. A E7 A Nie zmusza mnie do tego próżność, trwoga, Ciekawość, nawyk, nastrój tej świątyni. Nie wierząc w Boga - obraziłem Boga Grzechami następującymi: Za prawo me uznałem to, że żyję. A D A Za własną potem wziąłem to zasługę A D E I - co nie moje - miałem za niczyje, fis Cis7 D (A) Więc brałem, nigdy się nie licząc z długiem. A E7 A (E) Uznałem, że mam prawo sądzić ludzi Dlatego tylko, że mam tę możliwość. Poznawszy sposób - jak sumienia budzić Zbierałem obudzonych sumień żniwo. Bogactwo zła, którego byłem świadom fis E fis Było mi w życiu - tylko za ostrogę. fis Cis D Cierpieniem cudzym żyłem i zagładą, D Cis fis E Gdy cierpieć, ani ginąć sam - nie mogłem. A E7 A Stworzyłem świat - na podobieństwo Świata Uznawszy, że na wszystko mam odpowiedź, Lecz nie wyjąłem misy z rąk Piłata I nie uniknął swojej męki - Człowiek. Wierzyłem szczerze w wieczne prawo baśni, E Co każe sobie istnieć - dla morału, Ze życie ludzkie samo się wyjaśni I wola ma jedynie służyć ciału. Więc nazywałem szczęściem nieodmiennie To, co zadowoleniem było - z siebie. I nawet teraz bardzo mi przyjemnie, Ze tak we własnych wątpliwościach grzebię, Bo widzę, że ta spowiedź - to piosenka - Dla siebie ją samego wykonuję... To też grzech - więcej grzechów nie pamiętam, Ale tego jednego - nie żałuję! * akordy w nawiasie dotyczą tylko ostatniej zwrotki zaczynającej się od słów - "Wierzyłem..."