„Mój Mistrzu” On szedł w spiekocie dnia g I w szarym pyle dróg. A7 d A idąc uczył kochać i przebaczać On z celnikami jadł, g On nie znał, kto to wróg, A7 d Pochylał się nad tymi, którzy płaczą. d Mój Mistrzu, przede mną droga, D7 g Która przebyć musze tak, jak Ty. A7 Mój Mistrzu, wokoło ludzie, d Których kochać trzeba tak, jak Ty. Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar D7 g Wziąść w ramiona tak, jak Ty. A7 Mój Mistrzu, poniosę wszystko, d Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty. On przyjął wdowi grosz I Magdalena łzy, Bo wiedział co to kochać i przebaczać. I późną nocą On Do Nikodema rzekł, Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać. Idziemy w skwarze dnia I w szarym pyle dróg, A On nas uczy kochać i przebaczać. I z celnikami siąść, Zapomnieć, kto to wróg, Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.

„Mój Mistrzu” Tekst On szedł w spiekocie dnia g I w szarym pyle dróg. A7 d A idąc uczył kochać i przebaczać On z celnikami jadł, g On nie znał, kto to wróg, A7 d Pochylał się nad tymi, którzy płaczą. d Mój Mistrzu, przede mną droga, D7 g Która przebyć musze tak, jak Ty. A7 Mój Mistrzu, wokoło ludzie, d Których kochać trzeba tak, jak Ty. Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar D7 g Wziąść w ramiona tak, jak Ty. A7 Mój Mistrzu, poniosę wszystko, d Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty. On przyjął wdowi grosz I Magdalena łzy, Bo wiedział co to kochać i przebaczać. I późną nocą On Do Nikodema rzekł, Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać. Idziemy w skwarze dnia I w szarym pyle dróg, A On nas uczy kochać i przebaczać. I z celnikami siąść, Zapomnieć, kto to wróg, Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.