I cios i sierp i zwód i hak, szum w głowie, w piersi ból. Butkiejew Borys bije tak, nokautów ciężki król. I znów zapędził mnie do lin i choć zasłaniam się, znów krasnodaru dzielny syn na deski posłał mnie. I myślał sięgając pięściami mych szczęk, że człowiek brzmi dum...! i życie jest pięk...! Na siedem leże wciąż na wznak, trybuny wyją w głos. Na osiem wstaję i znów hak i cios i ból i cios. Zniszczony czuje się doszczętnie bowiem, co tu kryć ja od dzieciństwa czuję wstręt by w w twarz człowieka bić. I dumał Butkiejew gdy wył w koło tłum że życie jest pięk...! i człowiek brzmi dum...! A na trybunach rośnie wrzask Pruj flaki mu, to tchórz! i znów mnie Borys dyszlem trzask i ja na deskach już. Sybirak nie daruje mi, choć sam już ledwie tchnie, choć jęcze mu Przyhamuj i odpocznij durny łbie! Lecz on nie odpocznie, aż na gągu dźwięk bo człowiek brzmi dum...! i życie jest pięk...! Znów czort po ringu goni mnie aż nagle strasznie zbladł, bo tak tym biciem zmęczył się, że sam na deski padł. Wzniesiono w górę moją dłoń, tę co nie biła go. Na deskach plackiem leżał on, Butkiejew - król KO. I myślał, że człowiek brzmi dumnie, że hej, a mnie czasem brzmi, a czasem ciut mniej.  

a I cios i sierp i zwód i hak, d szum w głowie, w piersi ból. G7 Butkiejew Borys bije tak, C nokautów ciężki król. F I znów zapędził mnie do lin d i choć zasłaniam się, a znów Krasnodaru dzielny syn E7 na deski posłał mnie. a d I myślał sięgając pięściami mych szczęk, E7 a że człowiek brzmi dum...! i życie jest pięk...! a Na siedem leże wciąż na wznak, d trybuny wyją w głos. G7 Na osiem wstaję i znów hak C i cios i ból i cios. F Zniszczony czuje się doszczętnie d bowiem, co tu kryć a ja od dzieciństwa czuję wstręt E7 by w w twarz człowieka bić. a d I dumał Butkiejew gdy wył w koło tłum E7 a że życie jest pięk...! i człowiek brzmi dum...! a A na trybunach rośnie wrzask d Pruj flaki mu, to tchórz! G7 i znów mnie Borys dyszlem trzask C i ja na deskach już. F Sybirak nie daruje mi, d choć sam już ledwie tchnie, a choć jęczę mu przyhamuj E7 i odpocznij durny łbie! a d Lecz on nie odpocznie, aż na gagu dźwięk E7 a bo człowiek brzmi dum...! i życie jest pięk...! a Znów czort po ringu goni mnie d aż nagle strasznie zbladł, G7 bo tak tym biciem zmęczył się, C że sam na deski padł. F Wzniesiono w górę moją dłoń, d tę co nie biła go. a Na deskach plackiem leżał on, E7 Butkiejew - król KO. a d I myślał, że człowiek brzmi dumnie, że hej, E7 a a mnie czasem brzmi, a czasem ciut mniej.