Kiedy góral umiera to góry z żalu sine D D7 Pochylają nad nimi głowy jak nad swoim synem G D Las w oddali szumi mu odwieczna pieśń bukowa e G D On długo się sposobi przed najdalszą drogą e G D Kiedy góral umiera to nikt zanim nie płacze Siedzi i czeka az kostucha w okno zakołacze Oczy jeszcze raz wysoko podniesie do nieba By pożegnać góry swoje by im coś zaściewać Góry moje wierchy moje otwórzcie swe ramiona D e Niech na miękkim mchu posłaniu cichuteńko skonam G D Ojcze mój halny wietrze powiej ku północy D e Ciepłą drżącą swoja ręka zamknij zgasłe oczy G D Bym mógł w ziemie wrosnąć strzelić potem e Do słońca smreczyną i na zawsze szumieć G D e nad swoją dziedzina G D

Kiedy góral umiera to góry z żalu sine D D7 Pochylają nad nimi głowy jak nad swoim synem G D Las w oddali szumi mu odwieczna pieśń bukowa e G D On długo się sposobi przed najdalszą drogą e G D Kiedy góral umiera to nikt zanim nie płacze Siedzi i czeka az kostucha w okno zakołacze Oczy jeszcze raz wysoko podniesie do nieba By pożegnać góry swoje by im coś zaściewać Góry moje wierchy moje otwórzcie swe ramiona D e Niech na miękkim mchu posłaniu cichuteńko skonam G D Ojcze mój halny wietrze powiej ku północy D e Ciepłą drżącą swoja ręka zamknij zgasłe oczy G D Bym mógł w ziemie wrosnąć strzelić potem e Do słońca smreczyną i na zawsze szumieć G D e nad swoją dziedzina G D Kiedy góral umiera, to dzwony mu nie grają, Cicho wspina się pod bramy góralskiego raju, Tylko strumień na kamieniach żałobną nutę składa, Tylko nocka chmurnooka górom opowiada. A gdy góral już umrze, to nikt nie układa baśni, Tylko w niebie roziskrzonym mała gwiazdka gaśnie. Ziemia twardą, szorstką ręką tuli go do siebie, By na zawsze już mógł zostać pod góralskim niebem.