intro: e h e h e h e h e A e A Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało e A e A Za nic mamy - co mamy, więcej by się chciało G h D C A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza a G h D e By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca e A e A Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było e A e A Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość G h D C Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha a G h D e Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha D G a e Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże a G h e Bośmy kochać to przywykli, z czego czerpać możem A e A e Późno mądrość przychodzi, czego pragnąć się godzi G a C D G Ale próżno żałować, czego nie szło zachować e A e A Przypomina pergamin i cielęca skóra e A e A Że i drzewiej wiedziano - co dziś skrobią pióra G h D C Krom grosiwa i jadła, i chybkiej obłapki a G h D e Zawżdy człeka kusiły te same zagadki e A e A Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował e A e A A co siebie nadręczył, innym krwi popsował G h D C Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził a G h D e Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził D G a e Lubo jako my się cieszył - czym? - nie miał pojęcia a G h e I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia A e A e Żak profesorom krzywy, martwych nie słucha żywy G a C D G Nie wyciągają wnuki z życia dziadów nauki e A e A Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei, e A e A Swoich kroków niepewny - do dworu się klei G h D C Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć a G h D e A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć e A e A Prałat karci opojów - sam jeszcze czerwony e A e A Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony G h D C Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie a G h D e A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie D G a e Wiem - bo byłem sekretarzem u króla. Do czasu a G h e Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu A e A e Dwór ma swoje zalety: po komnatach - kobiety G a C D G W radach szlachta zasiada, jeno nie ma z kim gadać e A e A Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć e A e A Temu starość niestraszna pod lipowym liściem G h D C Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem a G h D e Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie? e A e A Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży e A e A Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży G h D C Która gwiazda na niebie moja - ta co spada a G h D e Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada? D G a e Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi a G h e A ja żyję w lat bogactwie co mi schyłek słodzi A e A e Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej G a I słońcem i księżycem G a Rozkoszą nienasyceń G a Szczodrością moich dni C D G Dziękuję ci A e A e Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej G a C D e Szczodrością moich dni - dziękuję ci

intro: e h e h e h e h e A e A Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało e A e A Za nic mamy - co mamy, więcej by się chciało G h D C A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza a G h D e h e h By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca e A e A Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było e A e A Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość G h D C Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha a G h D e Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha D G a h Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże a D G h D e Bośmy kochać to przywykli, z czego czerpać możem A e A e Późno mądrość przychodzi, czego pragnąć się godzi G a C D G Ale próżno żałować, czego nie szło zachować A e A e Późno mądrość przychodzi, czego pragnąć się godzi G a C D e h e h Ale próżno żałować, czego nie szło zachować e A e A Przypomina pergamin i cielęca skóra e A e A Że i drzewiej wiedziano - co dziś skrobią pióra G h D C Krom grosiwa i jadła, i chybkiej obłapki a G h D e h e h Zawżdy człeka kusiły te same zagadki e A e A Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował e A e A A co siebie nadręczył, innym krwi popsował G h D C Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził a G h D e Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził D G a h Lubo jako my się cieszył - czym? - nie miał pojęcia a D G h e I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia A e A e Żak profesorom krzywy, martwych nie słucha żywy G a C D G Nie wyciągają wnuki z życia dziadów nauki A e A e Żak profesorom krzywy, martwych nie słucha żywy G a C D e h e h Nie wyciągają wnuki z życia dziadów nauki e A e A Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei, e A e A Swoich kroków niepewny - do dworu się klei G h D C Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć a G h D e h e h A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć e A e A Prałat karci opojów - sam jeszcze czerwony e A e A Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony G h D C Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie a G h D e A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie D G a h Wiem - bo byłem sekretarzem u króla. Do czasu a D G h e Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu A e A e Dwór ma swoje zalety: po komnatach - kobiety G a C D G W radach szlachta zasiada, jeno nie ma z kim gadać A e A e Dwór ma swoje zalety: po komnatach - kobiety G a C D e h e h W radach szlachta zasiada, jeno nie ma z kim gadać e A e A Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć e A e A Temu starość niestraszna pod lipowym liściem G h D C Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem a G h D e h e h Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie? e A e A Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży e A e A Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży G h D C Która gwiazda na niebie moja - ta co spada a G h D e Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada? D G a h Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi a D G h D e A ja żyję w lat bogactwie co mi schyłek słodzi A e A e Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej G a I słońcem i księżycem G a Rozkoszą nienasyceń G a Szczodrością moich dni C D G Dziękuję ci A e A e Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej G a C D e Szczodrością moich dni - dziękuję ci