Calavera

[1]

Nasz świat jest zimny, nasz świat jest brudny
Jego chmury są szare, czarne są jego trumny
Ludzie tam mają pięści zaciśnięte,
kamienne serca i twarze zawzięte

Samobójcy szukają na życie leku
Potoki łez razem z deszczem płyną do ścieku
Blade słońce umiera za stalowymi chmurami
Tylko niewielki promień przebija się czasami

Co to za miejsce? – pytasz – co to znaczy?
Wyjrzyj za okno, jeśli chcesz zobaczyć
Ten świat to bestia, która słabych upokarza
Ma oczy neonowe, ma zęby z żelaza

Stoję tutaj, żeby Ci to przekazać
Kłamiesz, jeśli mówisz, że Cię to nie przeraża
Kolejne minuty, życie na ostrzu noża
Niech to pochłonie jakiś piekielny pożar!

[refren]

Mam tego dość – chciałbym stąd uciec
Przepełnia mnie gniew – chciałbym stąd uciec
Gdziekolwiek, daleko lub wysoko
Chciałbym stąd uciec ale nie ma dokąd x2

[2]

Witajcie w świecie, który niedługo się skończy
Tutaj dni nie płyną – każdy się sączy
Teraz światło blednie, przepowiednie i wyrocznie
Idę na całość, po śmierci odpocznę

Widziałem dwie wieże, miałem w ręku dwa losy
Słyszałem … szepty, potępione głosy
Waham się cale życie, pewnie nigdy nie przestanę
Planów nie układam, bo nic nie idzie zgodnie z planem

Tylu tu ludzi, pytam: kto jest z nami?
Tylko stal i beton a nigdy aksamit
Wybuchowy jak dynamit – ogień wam przynoszę
Tutaj będzie eksplozja, o szacunek nie proszę

Sam jestem jak wieża – stoję sobie i patrzę
Brzydzi mnie to co widzę, lecz rymami nie płaczę
Bo słowa mogą być tylko niebezpieczne
Panie Boże – dzięki, że życie nie trwa wiecznie!

[refren]

[3]

Mam czasem taki sen, taki sen mi się marzy
Leżę samemu pośrodku bezkresnej plaży
Czuję gorący piasek, słyszę jak szumią fale
Gapię się na chmur narkotyczny balet

Jest wspaniale ale szybko mija ten stan
Budzę się w świecie, który naprawdę znam
A za dobrze znam, nigdy się nie przyzwyczaję
Wolę uciekać w świat urojeń i bajek