Była kula rozżarzona
Stała się kamieniem
Powstał las i morza, rzeki
Słońce tchnęło Ziemię

W głębi mórz powstało życie
Nikłe, lecz prawdziwe
Z mórz mozolnie wyszedł człowiek
Podniósł dłonie żywe

Dłońmi podniósł ciężki kamień
Zajrzał w głąb pieczary
Znalazł krzemień, wzniecił ogień
Błogosławiąc dary

Myśleć wkrótce człowiek zaczął
Chodząc po pieczarze
Bogom, co go tchnęli życiem
Brata zabił w darze

Coraz wyżej stał nad ziemią
Lecz to zbyt za nisko
Piramidy wznosić kazał
By być bogów blisko

Przywdział skóry, miecz i szyszak
W ludzi ogniem cisnął
Siadł na tronie ujął berło
W krąg koroną błysnął

I tak powstał król nad króle
Nazwał się człowiekiem
Zapominać jął, skąd przyszedł
Z roku na rok, z wiekiem

Przyszedł czas, że wiedzieć trzeba
Skąd jest nazwa "człowiek"
Lecieć w międzygwiezdną przestrzeń
Może tam się dowie