Stoi dziewczyna przy oknie,
smutno okienna jest wnęka,
stoi dziewczyna samotnie.

Niebieska na niej sukienka.
"talerze już wszystkie wytarłam,
niech ręcznik się trochę osuszy,
niewielka w zatoce dziś fala.
Czy kiedyś będę w podróży?

Że łokcie czasami mnie bolą
odbite na parapecie,
to nic. Bo w oku solą
serce niechciane jest przecież."

Trzeba więc serce ukoić.
Lecz ono nie myśli o tym
i tylko przy oknie stoi.
Jej miłość ma kolor tęsknoty.

"Chciałabym w świat gdzieś wyruszyć,
pojechać na przykład do Voyens
i serce mężczyzny tam skruszyć.
Ech, jeszcze trochę postoję.

I ludzie mówiliby o mnie,
poeci by wiersze pisali,
mam myśli, o Boże!, nieskromne -
ach gdyby uwiecznił mnie Dali..."

Stoi dziewczyna przy oknie,
a jeszcze do prania zasłona,
I patrzy w przestrzeń samotnie,
futryna jest ciemnozielona.