Biedny polny kwiat, targany ręką wiatru,
niepotrzebna kreska, hen, wśród łąk.
Biedny polny kwiat, podobny do mnie bratek,
prawie ja.
Żyłam tak, jak on - nieważny cień na trawie,
czasem kropla rosy spadła z rzęs.
Teraz wraca myśl do tamtych dni,
gdy świat zmienił mnie, porwał mnie.

Widzę się - to ja, mówię polnej łące swe 'cześć'.
Widzę się - to ja, pierwszy raz na scenę mam wejść.
Bo jeśli chcę, już światła niosą mnie,
tyle marzeń, tyle braw, jaki strach.
I naglę biegnę w ruch i nagle staje się ten cud.

Graj, już puka w drzwi me nowe życie,
graj, ja kocham rytm.
Graj, uwalniaj puls, jak serca bicie,
graj, niech scena drży.
Bo w ciszy, w ciszy gubię się,
w ciszy dawne sny straszą mnie.

Biedny polny kwiat zazdrości pięknej róży,
chociaż widział, jak na ścięcie szła.
Myślę, czy i ja tę zazdrość w sobie mam,
kiedy rytm wzywa mnie.

Graj, już puka w drzwi me nowe życie,
graj, ja kocham rytm.
Graj, uwalniaj puls, jak serca bicie,
graj, niech scena drży.
Bo w ciszy, w ciszy gubię się,
w ciszy dawne sny straszą mnie.

Gdy szalony bas znów ze mną gada,
graj, uwielbiam tak.
Graj, niech strumień nut kaskadą spada,
niech ogarnie świat mój koncert, gra.