Gdyby można stłumić żal
Kiedy zbliża się rozstanie
Zmienić serce w zimną stal
Obojętnie odejść w dal

Nie myśleć, że tam czyjeś serce z bólu drży
Nie szukać spojrzeń, których długo będzie brak
Nie wracać do minionych w szczęściu owych dni
Szczęśliwy, kto potrafi tak

Miłość i smutek wciąż idą w parze
I zawsze trudno rozłączyć je
Tak jest od wieków, tak zwyczaj każe
Choć sercu ciężko, choć sercu źle

To właśnie droga ludzkich przeznaczeń
A czy się zmieni - może, kto wie?
Miłość jest piękna, więc po co płacze
Zamiast radośnie uśmiechnąć się?

Taka zwykła, znana rzecz
Wczoraj blisko, dziś daleko
Trzeba iść, nie patrząc wstecz
Wszak to zwykła, znana rzecz

A świat jest piękny i uroku tyle ma
I czegóż może być do szczęścia jeszcze brak?
Nie trzeba myśleć o miłości, która trwa
Szczęśliwy, kto potrafi tak

Miłość i smutek wciąż idą w parze
I zawsze trudno rozłączyć je
Tak jest od wieków, tak zwyczaj każe
Choć sercu ciężko, choć sercu źle

[2x:]
To właśnie droga ludzkich przeznaczeń
A czy się zmieni - może, kto wie?
Miłość jest piękna, lecz po co płacze
Zamiast radośnie uśmiechnąć się?