W gorączce grzechu znów gonitwa myśli szarpie.
Niezatrzymany obłęd w urojeń ciasnej klatce.
Ręka aż lepka drży, gdy szuka po omacku
drogi, o której śni na pustyni czarnych piasków.

Raz po raz wabi blask, fałszywy prorok mami:
"łatwiejszy nadszedł czas, rzuć to i chodź za nami".
Lecz tylko kilka kroków i dusza rwie gdzie indziej,
bo prawdę mówi Ten, którego znakiem Krzyż.

Pragnienie sensu woła, sumienia wyrzut drażni.
Przeszłości cień maluje na szybach obraz straszny.
Wszystko się kłębi, miesza, lecz w końcu bańka pryska,
bo ktoś pokazał Źródło, gdzie czeka Prawda czysta.

Ten który trwa, Ten który jest.
przyjąć Go tylko chciej!