ukryłeś w dłoniach twarz, jak gdybyś znowu chciał
w milczeniu przetrwać jeszcze raz, lecz uciec już nie zdołasz
do końca role trzeba grać, dopóki ktoś zawoła: nadchodzi Twój czas
nieznanej dłoni gest, w powietrzu los, ten, który znał smak gorzkich łez
więc jakby się nie stało, dla wielu oczu zwykła rzecz
lecz ukryć się nie dało, że jest tak, jak jest
słowa, które nie bolą, myśli ciche jak mgła, z naszą dolą, niedolą,
poszły przez świat, przepadł już po nich ślad
słowa, które nie bolą, myśli czyste jak łza, nieskalane niedolą
ledwie jak ptak, tak nam dzisiaj ich brak, jak nam dzisiaj brak…
choć w sercach jeszcze chłód, a jednak kłócą się
by spłacić wreszcie stary dług, to jeszcze tak niewiele
to jednak w skroniach czujesz wciąż nadzieję
słowa, które nie bolą (…)