Choć dziury są w ścianach i sypie się dach,
Choć dworek już ma swoje czterysta lat,
Swe życie po życiu tu wiodą starocie i służba.

Choć hrabia wyjechał już dwieście lat wstecz,
Lojalność poddanych to święta jest rzecz.
Zgarbiony odźwierny kurz dzielnie strzepuje i czeka...

Tu właśnie czas powiedział: "pas"
Tutaj od lat nie liczy się dat...
Kwintesencja cnót wśród zmurszałych ścian
I pamięć o czasach gdy prostszy był świat...

Choć serce zegara przestało już bić,
Gdy hrabia ostatni raz zatrzasnął drzwi
Z uporem maniaka sam został i lokaj nakręca go...

Choć hrabia już nigdy nie powróci tu,
Pokojówka pościel wciąż szykuje mu
I nigdy już pewnie nie wyzna mu, że kochała...

Nie ciałem lecz duchem obecni są tu.
W nich wciąż żyje hrabia i cały ten dwór...
Kwintesencja cnót wśród zmurszałych ścian
I pamięć o czasach gdy prostszy był świat...

Choć żal i tęsknota nie daje im spać,
Karmieni nadzieją wciąż będą tu trwać
Do chwili gdy ktoś tak szlachetny jak hrabia zamieszka tu...