Oto mi cię zbrakło, oto nie ma ciebie
Jutro znowu trzeba wstać
Oj, żeby się dało zaspać to bolenie
Nie w tej głuchej ciszy trwać
Która to już, która, blada noc bez ciebie
Pójdę sama w ciemny las
Wśród ludzi radosna krzątam się i śmieję
Ale życia nie chcę znać

A choćby się zerwał wicher gromowładny
Pierwej on ulęknie się
Mego zawodzenia mej twarzy szkaradnej
Wypłakanych oczu mych
Niechże się tu zlecą wszystkie jasne duchy
co kochały, tak jak ja
I niech mnie utulą ja ten żal wyśpiewam
Śpiewać będę tysiąc lat

Lecz jak dzień po nocy, jak wiesna po zimie
Minie kiedyś tysiąc lat
Ja, bosymi stop,y w najpierwsze rumianki
W młode zboże będę szła
I znowuż poczuję, jak ta ziemia pachnie
Jak umiłowałam świat
I choć w nim zabrakło ukochany Ciebie…
Jasne pieśni mogę tkać