W mroku jest tyle światła,    A
ile życia w otwartej róży,    E
ile Boga zstępującego         fis D
na brzegi duszy.              E

Dalekie wybrzeża ciszy        A
zaczynają się tuż za progiem  E
Nie przefruniesz tamtędy      D E
jak ptak.                     A
Musisz stanąć i patrzeć       D
coraz głębiej i głębiej,      A
Aż nie zdołasz odchylić       E D
duszy od dna.                 E

Tam już spojrzeń
żadna zieleń nie nasyci,
Nie powrócą oczy
uwięzione.
Myślałeś, że cię życie
ukryje przed tamtym Życiem
W głębiny przechylonym.