Tak sã żôli serca ptôszk,
Że mù spòkój gniôzdka skrôdł
Zëmny wiater, òstri dosc wzął, pòszarpôł, pòrwôł.
Pòdpòwiôdô mòrza szum,
dobrą radą lëstczi drżą
Dëchë zmiru szepcą wkół cos w zabëti mòwie...

Niese sã mój głos do gwiôzd:

Pòtrzébny je drëch,
Co rozmiôłbë mie
Prosto mëslë z òczów czëtôł mich.
Kòl niegò sã skrëc
I wësëszëc łzë
Lëdzczi kam niezgarë zmùżdżëc w pich.

Mój ùbëtk jak dzëwi zwiérz,
co z òtemkłim òkã spi
Gwës tëch nijak nie je chwil, jaczé szczescym grają.
Pòmalinkù płënie czas,
sã ùsmiéwô rzoza dnia
Płatk pò płatkù wstôjô kwiat na wschód słuńca żdając.

Slédny rôz czëc zôs mój głos:

Pòtrzébny je drëch,
Co rozmiôłbë mie
Prosto mëslë z òczów czëtôł mich.
Kòl niegò sã skrëc
I wësëszëc łzë
Lëdzczi kam niezgarë zmùżdżëc w pich.

Czë chtos taczi je?
W tim żëcym, tu, gdzes?
Wòłóm òb noc cemną, wznôszóm krzik.
Za rãkã mie wez
Stąd précz zabierzë.
W nową, lepszą krôjnã lecë.
W nową, lepszą krôjnã lecë.
W nową, lepszą krôjnã lecë...