Boję się śmierci tak jak życia w niewiedzy
choć lepiej nie wiedzieć gdzie i kiedy w kwestii następnych
ściany bez reszty pogrążają uczucie, że jestem zbędny
czekając na starość, będąc duchem.

Zmrok, pochłania rosę z potu moich myśli
w mrok oddalam się i kroczę dookoła ulic
uciekając od ludzi w samotność
jednak gdy jestem samotny, zaczynam się tu gubić.

Myślę o nienawiści wśród bliźnich, słyszę
ostatni pociąg dusz, których żywot spoczął tu
nie widzą ich żywi, nie znają nieszczęśliwych których
zawiść, pozbawiła twarzy i snów.

Chciałbym odejść, ale z przekonaniem, że po drugiej stronie
nastąpi spotkanie, znowu razem pójdziemy w nieznane
gdy położę na grobie serce, był sobie człowiek
odłożę wiersze i odejdę w pokorze.

Ref.(2x) Wielki ten wszechświat, piękny i bestia
ja w nim sam, maleńki, chwil czasoprzestrzeni bękart
niemy dla niemych, ślepy dla ślepca
głuchego królestwa planety ziemi.

Nim opadnie kurtyna i martwy finał zmiażdży kartki
i w piaski zamieni je czas
sił nie zabraknie w rymach mi, wartych życia w pasji
własny, piękny,wielki świat.

Choć pełen nienawiści i wad
choć wiele znaczy instynkt i fart
nie zmienię się dla innych, by grać jak pener
i sukinsyn dla płytkich mas.

Sam tu mam energię, co mnie wzmocni
masz tu rentgen mej indywidualności
prędzej umrę, niż będę żył w kopii
bo gdy oszustem sam sobie człowiek,żyję w tworze agonii.

Mogę polec jako głupiec w oczach nienawiści
mój wizerunek w tłumie mogą targać wymysły
mam poczucie misji,temu oddałem życie
nie muszę krzyczeć, mój szept pokona ciszę.

Ref.(2x) Wielki ten wszechświat, piękny i bestia
ja w nim sam, maleńki, chwil czasoprzestrzeni bękart
niemy dla niemych, ślepy dla ślepca
głuchego królestwa planety ziemi.