e H7 e H7

Gdzieś w hoteloewym korytarH7zu krótka chwila,  e 
Splecione ręD7ce gdzieś na plaży, oczu błysGk,
Wysłany w bE7iegu krótki list, stokrotka śniegu, adobra myśl,
To wciąż za maD7ło, moje serce, żeby żyćG.
      Uciekaj skoa6ro świt, bH7o potem będzie ewstyd
      I nie wybaa6czy nikt cH7hłodu ust twych.  e 
      Uciekaj ska6oro świt, bH7o potem będzie ewstyd
      I nie wybaa6czy nikt cH7hłodu ust twych.  e 


Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach,
Kropelka żalu, której winien jesteś ty.
Nieprawda, że tak miało być, że warto w byle pustkę iść,
To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.


Odloty nagłe i wstydliwe, niezabawne,
Nic nie wiedzący a zdradzony pies, czy miś.
Żałośnie chuda kwiatów kiść i nowa złuda, nowa nić,
To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.