Księżyc wspiął się już na basztę
Skrzydłem zgarnął noc
I wymazał z łąk i lasów
Nawet ptaka głos
Tylko przez zamkowe okno
Wymknął się srebrzysty nokturn
Koronkowy, księżycowy
Ten w tonacji moll

Gdy już łagowski zaśnie park
Ten nokturn - błędny rycerz wiecznych gwiazd
Wybiega stąd, spod czyichś rąk
I na gałęziach brzozy srebrem gra
Jeziora przyprószone mgłą
Gdzie chłodnych trzcin podzwania szklany głos
I z brzegów rzek ucieka gdzieś
Łagowski nokturn, nokturn w moll
Bo urzekł go lubuskiej ziemi śpiew
Szept buków i sosen sznur
Prowadzi go wiosenny, ciepły zmierzch
Po ścieżkach skrzypcowych strun

Może wtopi się legendą
W średniowieczny gród
I już zawsze dzwonić będzie
Koronkami nut
A choć księżyc w starej baszcie
Jak co noc wystawi straże
Srebrny nokturn wyjdzie oknem
By wędrować znów

Gdy już łagowski zaśnie park
Ten nokturn - błędny rycerz wiecznych gwiazd
Wybiega stąd, spod czyichś rąk
I na gałęziach brzozy srebrem gra
Jeziora przyprószone mgłą
Gdzie chłodnych trzcin podzwania szklany głos
I z brzegów rzek ucieka gdzieś
Łagowski nokturn, nokturn w moll
Bo urzekł go lubuskiej ziemi śpiew
Szept buków i sosen sznur
Prowadzi go wiosenny, ciepły zmierzch
Po ścieżkach skrzypcowych strun

A kiedy świt różową mgłą
Rozjaśni nieba granatowy strop
Powraca znów do skrzypka rąk
Łagowski nokturn, nokturn w moll