NAie tknę tej mowEy pozorniAe tak zdrowej,D 
DlateAgo nie powiem CiE 
BanaAłów zamkniętEych, przez wiekAi wymiętycDh.
A EA
Jak wszyscy powtarzać się - znów?
Już chwifisla milczeniaD tę pustkęA zamienia E 
fis cis DE
W najczystszy potok słów.
WyAbacz, wybEacz, wybaAcz, wybaDcz,
A EA
Wybacz, jak chcesz to mów.

Choć jedno spojrzenie, głębokie zderzenie,
Choć jeden najprostszy gest.
Któż prawdę Ci powie, on z sobą jest w zmowie,
A myślisz, że wszystko już wiesz.
Ogarnie Twe usta, a dusza weń pusta,
Wnet znudzisz go - zwykła rzecz.
Wybacz mu, wybacz mu, wybacz mu, wybacz mu,
Wybacz mu - jeśli chcesz.

Cóż - znów oszukana, bez szat, całkiem sama…
Układasz ostatni swój wiersz.
W tytule - „Testament”, w podtytule - „Lament”,
Ktoś miękko ściska Twą pierś.
Dziś wyślesz mi ciszę, a ja Ci odpiszę,
Przebaczę wszystko co chcesz
I Ty, i Ty, i Ty, i Ty,
I Ty wybacz sobie - też.