Tam w dolinie nad Wisłą siedziała dziewczyna,  G
Była piękna jak różany kwiat.                  D7 G
Bratki i róże zbierała sobie.                  G C D7 G

Cztery!

Ref:
Wiła wianki i rzucała je do falującej wody,    G C
Wiła wianki i rzucała je do wód.               D7 G

A gdy sobie nad Wisłą wianeczki swe wiła,
Przyszedł młody marynarz do niej.
"Miła, ach miła!" - tak szeptał on jej.

A gdy minął ten czas, to trzy ćwiercie roczku,
Ona nad Wisłą zapłakała:
"Miłość, ach miłość sprawiła mi to!"

(ostatni refren)
I rzuciła się z rozpaczy do tej falującej wody,
I tam w nurtach Wisły swój znalazła grób.