Tam, gdzie Miesiąc opłakuje Świt wśród śnieżnych zjaw grudnia,
oczekując na zwycięstwo nocy nad dniem...
Tam wędrowiec przecina Chorsa szlak szukając serca swej matki,
którego bicie rozbrzmiewa w gwiaździste noce...

Pośród bezkresnego labiryntu sosen i świerków, z dala od świętego ognia,
tam, gdzie gwiazdy tańczą dla Miesiąca...
Taniec sosnowych cieni, wśród bezkresnej twierdzy snów...
O murach z nocnych mgieł, o wieżach z śniących drzew - jej korzenie sięgają coraz głębiej...

Jej mury sięgają coraz dalej, ku horyzontom wieczności, jej sercem jest ta ziemia...
Wędrowiec podnosi jej garść ku nocnym niebom, zastyga w zadumie przedświtu...
Tam, gdzie Miesiąc opłakuje Świt,
kruki snują opowieści nocy i wśród drzew hula wiatr wyśpiewując pieśni skargi
Tam, gdzie Miesiąc opłakuje Świt, twierdza snów trwa niewzruszenie, otoczona ciszą nocy...

Patrząc w niebo ze szczytów zalesionych gór,
wędrowiec słucha tej pieśni, jakże wzniosłej i smutnej...!
Którą na skrzydłach wiatry niosą od wieków we wszystkie strony świata...
Wyciąga starczą dłoń ku bezkresom nieba wspominając jesienne dni, gdy lasy płonęły ogniem...
Na niebie łabędzi klucz.