Trunek mocny, rumem zwany, na pokładzie bratem był,
od Bristolu do Hawany żeglarz przydział rumu pił.
A gdy hardym marynarzom rum za mocno głowę truł,
wodę z rumem podawano – wody miarkę rumu pół.

Grogiem zwaną tą miksturę każdy żeglarz co dzień pił,
w dni słoneczne i ponure – żeby wolniej język gnił.
Nikt nie wierzył prawda cała – grog na nogi stawiać mógł,
kiedy łajba wodę brała, gnał na pokład setki nóg.

Grog zaletę miał niemałą, oprócz smaku wierzcie mi,
piwo dawno wywietrzało – grog świeżością dalej lśnił.
Także wody w morskiej głuszy po miesiącach rejsu dwóch,
choćby upał gardło suszył – nie wypiłeś choćbyś spuchł.

Spożywano morski trunek z górą ponad 300 lat,
aż zasłużył na szacunek marynarzy wszystkich dat.
Taki morał z mojej ręki, że tradycji trzeba strzec,
chociaż trunek bardzo cienki to tradycja święta rzecz.