Tam gdzie kończy się świat, gdzie dogasa blask,  d C
Oceany z lądem zeszły się.                       d C d
Tam na straży trwa niewzruszony głaz,            d C
Jego ściany ciągle fala rwie.                    d C d

Starcza jego twarz, posępna i zła,               F C F
Zamyślona mierzy czasu bieg.                     d B
Tam gdzie fala i wiatr z piekłem trzyma pakt     d C
Zapatrzona w Antarktydy śnieg.                   d C d

Na spotkanie z nim poszło wielu z nas,
Wielu nie wróciło nigdy już.
Nikt nie zliczy dziś tych żaglowców, co
Zmiażdżył kłami sztormów, nagłych burz.

Gdy krwiożercza moc zedrze żagli biel,
Gdy pod fali ciosem runie z trzaskiem maszt,
Ludzkich istnień też wiele znajdzie kres -
Taką cenę przyszło płacić nam.

Nikt nie pytał nas, kto pozostać chce,
By na lądzie znaleźć łatwy chleb.
Każdy przecież wie: tylko morze jest
Całym życiem naszym, domem też.

Krzyż Południa lśni, wypływamy znów
Tam, gdzie Horn stary zbiera krwawy łup.
By za marny grosz napchać cudzy trzos,
Albo u stóp Hornu znaleźć grób.

Przeszły lata i znów, jak samotny ptak
Biały żagiel kłania mu się w pas.
Marynarzy cień echem dawnych lat
Starym szlakiem znowu wiedzie nas.

Choć pokory cień w sercach naszych drga
Blaskiem zorzy i brzmieniem starych nut,
Rykiem wiatru i fal znów ocean gna
Nasze serca na odwieczny trud.