Czy to w dzień, czy o zachodzie,
zmieszana z hukiem fal
leci nasza pieśń po wodzie,
niesiona wichrem w dal.

W słońcu czy w blasku gwiazd
wiele mijamy miast.
Z góry hen, gdzieś spod Krakowa
wieziemy tu nasz plon.

Choć płyniemy wciąż w szeregu
przez smutne, długie dnie,
ale każdy gdzieś na brzegu
zostawił serce swe.

I choć kochania żal,
płyniemy z prądem w dal.
Ale każdy wróci z drogi
do swej niebogi znów.

Poprzez lasy, poprzez bory
płyniemy z biegiem wód,
przez trzy państwa, trzy zabory,
gdzie żyje polski lud.

Od gór aż hen pod Tczew,
rozbrzmiewa polski śpiew.
A ten lud, choć nosi pęta,
pamięta dawne dni,
pamięta dawne dni.