szpalery rozczochranych gnomów
stoją na straży nie wiem czego
w zastygłym powietrzu
każdy krok tajemnicą

srebrny rogalik
na wysadzanym cekinami obrusie nieba
zbyt cienki aby odkryć
zaszyfrowane ścieżki
świat zamknięty wokół mnie
śpi spokojnie w ciszy
i tylko nie wiedzieć czemu
jabłko czasem hałaśliwie zbiega ku ziemi

pojmując nagle całą niestosowność
mojej tu obecności odwracam się
i widzę ciepły drogowskaz
twoich okien mój domu