Na bankiecie u Pana Zastępów                       f
Wszystko płynie i gra pachnie i lśni               f Dis Cis C7
Wygwieżdżony jest strop firmamentów                f
I w parkietach ze szkła galaktyką skrzy            f Dis Cis C7

Stoły pełne arcydzieł stworzenia
Ryb obfitość i miąs owoce i chleb
Usta śmieją się drżą podniebienia
I docenia się to że się jest sługą nieb

A sam Bóg pośród sług gdyby mógł to by śpiewał że  d B g A7
Szał będzie trwał świat się stał więc nalewa i     d B g A7
Rad tworzy ład białych szat i aureol...            d B g A7 (d)

Nie wypił ktoś za blask                            d a
Wzrok w parkiet wbił                               g6
Gdzie w ciszy gwiazd                               g6
Pod niebem ziemia się powoli wyłania               f
Myśl się wysnuwa                                   Dis
I żąda słów                                        a Cis
Tu                                                 C7
Tymczasem                                          C7

Na bankiecie uśmiechy szerokie
I wiruje wśród ścian piór biały puch
Do nikogo nie staje nikt bokiem
I aż gęsto od słów nieważkich słów

Stwórca poszedł już wprawdzie lecz przecież        g
Pozostawił nam stół parkiet i świat                g F Dis D7
W jakimż będzie wspanialej nam świecie             g
Skoro czeka nas tu wieczysty ład                   g F Dis D7

Póki co wierzyć w to co powiedzą nam oczy nie      d B g A7
Wstyd chwalić byt skoro świt nas otoczył...        d B g A7 (d)

Ktoś z nas nie myśli tak
Wzrok w parkiet wbił
Byt mu nie w smak
Zaszkodził kawior mu czy głowę ma słabą
Patrzy pod nogi
W parkiecie żłobi
Znak
Przez który

Na bankiecie spojrzenia ostrożne
Ważne staje się kto stoi i gdzie
Nie wiadomo skąd myśli bezbożne
Wokół aureol mkną czy chcesz czy nie

Koniec snu bowiem tu już nie będzie spokoju więc   d B g A7
Znów zamęt głów chaos słów paranoja i              d B g A7
Strach bowiem tu już nie będzie spokoju więc       d B g A7
Strach bowiem tu już nie będzie spokoju...         d B g A7

Na bankiecie u Pana Zastępów
Wszystko płynie i gra, pachnie i lśni
Wygwieżdżony jest strop firmamentu
I w parkietach ze szkła galaktyką skrzy
Stoły pełne arcydzieł stworzenia
Ryb obfitość i mięs, owoce i chleb
Usta śmieją się, drżą podniebienia
I docenia się to, że się jest sługą nieb

A sam Bóg pośród sług gdyby mógł to by śpiewał
Że szał będzie trwał świat się stał więc nalewa
I rad tworzy ład białych szat i aureol

Nie wypił ktoś za blask
Wzrok w parkiet wbił
Gdzie w ciszy gwiazd
Pod niebem ziemia się powoli wyłania
Myśl się wysnuwa
I zada słów, a tu
Tymczasem

Na bankiecie uśmiechy szerokie
I wiruje wśród ścian piór biały puch
Do nikogo nie staje nikt bokiem
I aż gęsto od słów, nieważkich słów
Stwórca poszedł już wprawdzie lecz przecież
Pozostawił nam stół parkiet i świat
W jakimż będzie wspanialej nam świecie
Skoro czeka nas tu wieczysty ład

Póki co wierzyć w to co powiedzą nam oczy
Nie wstyd chwalić byt skoro świt nas otoczył

Ktoś z nas nie myśli tak
Nie mówi nic, byt mu nie w smak
Zaszkodził kawior mu czy głowę ma słabą
Patrzy pod nogi w parkieci żłobi znak
Przez który

Na bankiecie spojrzenia ostrożne
Ważne staje się kto stoi i gdzie
Nie wiadomo skąd myśli bezbożne
Wokół aureol mkną czy chcesz czy nie

Koniec snu bowiem tu już nie będzie spokoju
Więc znów zamęt głów chaos słów paranoja
I strach bowiem tu już nie będzie spokoju
Więc strach bowiem tu już nie będzie spokoju...