Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu Sytość zabije nawykłych do głodu Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów Kto się ukrywał szczuty i tropiony Nigdy nie będzie umiał stanąć prosto Zawsze pod murem zawsze pochylony Chyba że nagle uwierzy w swą boskość Kto w życiu oparł się wszelkim pokusom Tu po tygodniu jest ostoją grzechu Dawniej jedyną uciśnioną duszę A teraz jednym z tysięcy uśmiechów Z ran zadawanych kto krzyczał w agonii Na męki dając ciało by myśl pieścić Nie widzi sensu w nauce harmonii Ani nie umie śpiewać o tym pieśni Kto świat opuścił w zastanej postaci Ten nie zaśpiewa hymnu dziękczynienia Choćby i przez to miał zbawienie stracić Nie ma o nie ma zadośćuczynienia Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie Nie dla nagrody przykazania boże Bo każdy oddech w walce ma swój koniec Walka o duszę Końca mieć nie może  

e F F F/g F/g a/c a/h a e F F F/g F/g a/c a/h a Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody e a a a/h a/c a/d a/c a/h a a/h Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu e a a a/h a/c a/d a/c a/h a a/h Sytość zabije nawykłych do głodu F e C a e Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów F e C a e Kto się ukrywał szczuty i tropiony Nigdy nie będzie umiał stanąć prosto Zawsze pod murem zawsze pochylony Chyba że nagle uwierzy w swą boskość Kto w życiu oparł się wszelkim pokusom e h Tu po tygodniu jest ostoją grzechu e h Dawniej jedyną uciśnioną duszą C D e A teraz jednym z tysięcy uśmiechów C D e Z ran zadawanych kto krzyczał w agonii Na męki dając ciało by myśl pieścić Nie widzi sensu w nauce harmonii Ani nie umie śpiewać o tym pieśni Kto świat opuścił w zastanej postaci Ten nie zaśpiewa hymnu dziękczynienia Choćby i przez to miał zbawienie stracić Nie ma o nie ma zadośćuczynienia Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie Nie dla nagrody przykazania boże Bo każdy oddech w walce ma swój koniec Walka o duszę końca mieć nie może