Wielkie jest na czary zapotrzebowanie          e F e
W czasach niespokojnych królestwa bez stosów.  e F e
Wierzy w nie lud prosty, wierzą pretorianie    D G D
Rymując formuły na odmianę losu                D G Fis H7
I na pozbywanie się                            a
Strapień i osób.                               D e

Ulep kukłę wroga twego                         e e9/Fis e/G a
Podobieństwa niechybnego,                      e/G e9/Fis e/G e
Na niej szpilą jego imię                       e9/Fis e/G a
Wypisz wraz z imieniem Złego.                  e/G e9/Fis e/G e
Zaczem nocą spal w kominie                     a e
A w męczarniach wróg twój zginie.              a e

Szpila z brązu, pszczeli wosk                  D G D G D
I uwolnisz się od trosk.                       C Hsus4 H e

Słychać z ust dostojnych hasła i zaklęcia,
Goreją złe oczy rzucając uroki
A zauroczeni nie mają pojęcia
Że już ostateczne zapadły wyroki,
Ścięty łeb kurczęcia
A ciało – w podskoki.

Weź wisielca język suchy,
Krew nieczystą polatuchy
I w miedzianym trzyj moździerzu.
Dodaj wino mszalne z kruchty,
Uczyń napar, wypij świeży,
A świat w słowa twe uwierzy.

Język trupa, kurwy śluz,
A co powiesz – to już mus.

Płyną ulicami magiczne opary,
Chodzą prostaczkowie szczęściem oczadzeni,
Zgrzytają zębami ofiary niewiary,
Że w tej kuchni własnej nie piekły pieczeni.
Cuda to czy czary,
Że się świat odmienił?

Grosz ostatni żebrakowi                        f f9/G f/Gis b
Zabierz, daj czarownikowi                      f/Gis f9/G f/Gis f
I się brzmieniem zaklęć odurz                  f f9/G f/Gis b
Zaczem głowę workiem owiń                      f/Gis f9/G f/Gis f
I z wysokich rzuć się schodów                  b f
To nie zaznasz więcej głodu.                   b f

Jak nie wierzysz – to się módl,                Dis Gis Dis Gis Dis
Cóż jest w końcu – ziemski głód?               Cis Csus4 C f

Wielkie jest na czary zapotrzebowanie
W czasach niespokojnych królestwa bez stosów.
Wierzy w nie lud prosty, wierzą pretorianie
Rymując formuły na odmianę losu
I na pozbywanie się
Strapień i osób.

Ulep kukłę wroga twego
Podobieństwa niechybnego,
Na niej szpilą jego imię
Wypisz wraz z imieniem Złego.
Zaczem nocą spal w kominie
A w męczarniach wróg twój zginie.

Szpila z brązu, pszczeli wosk
I uwolnisz się od trosk.

Słychać z ust dostojnych hasła i zaklęcia,
Goreją złe oczy rzucając uroki
A zauroczeni nie mają pojęcia
Że już ostateczne zapadły wyroki,
Ścięty łeb kurczęcia
A ciało - w podskoki.

Weź wisielca język suchy,
Krew nieczystą polatuchy
I w miedzianym trzyj moździerzu.
Dodaj wino mszalne z kruchty,
Uczyń napar, wypij świeży,
A świat w słowa twe uwierzy.

Język trupa, kurwy śluz,
A, co powiesz - to już mus.

Płyną ulicami magiczne opary,
Chodzą prostaczkowie szczęściem oczadzeni,
Zgrzytają zębami ofiary niewiary,
Że w tej kuchni nie piekli pieczeni.
Cuda to, czy czary,
Że się świat odmienił?

Grosz ostatni żebrakowi
Zabierz, daj czarownikowi
I się brzmieniem zaklęć odurz
Zaczem głowę workiem owiń
I z wysokich rzuć się schodów
To nie zaznasz więcej głodu.

Jak nie wierzysz - to się módl,
Cóż jest w końcu - ziemski głód?