Przepiękna piosenka, którą, moim zdaniem należy znać i pamiętać o tym, o czym ona opowiada. Chwyty bardzo proste, a występujący chwyt d6 wygląda jak zwykłe D, tyle tylko że zostawiamy drugą strunę pustą. Ciśnie się do światła niby warstwy skóry, a d6 a tłok patrzących twarzy spod ruszonej darni a d6 a Spoglądają jedna zza drugiej do góry a d6 a ale nie ma ruin, to nie gród wymarły. a d6 E7 a Raz odkryte krzyczą zatęchłymi usty a d6 a lecą sobie przez ręce wypróchniałe w środku a d6 a W rów co nigdy więcej nie będzie już pusty a d6 a ale nie ma krzyży, to nie groby przodków a d6 E7 a Sprzączki i guziki z orzełkiem ze rdzy a G a po miskach czerepów robaków gonitwy a G a Zgniłe zdjęcia pamiątki mapy miast i wsi a G a ale nie ma broni, to nie pole bitwy a d6 E7 a Może wszyscy byli na to samo chorzy a d6 a te same nad karkiem okrągłe urazy a d6 a Przez które do ziemi dar odpłynął Boży a d6 a ale nie ma znaków, że to grób zarazy a d6 E7 a Jeszcze rosną drzewa które to widziały a d6 a jeszcze ziemia pamięta kształt buta, smak krwi a d6 a Niebo zna język w którym komendy padały a d6 a nim padły wystrzały którymi wciąż brzmi a d6 E7 a Ale to świadkowie żywi więc stronniczy a G a zresztą by ich słuchać trzeba wejść do zony a G a Na milczenie tych świadków może Pan ich liczyć a G a Pan powietrza i ziemi i drzew uwięzionych a d6 E7 a Oto świat bez śmierci, świat śmierci bez mordu a d6 a świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu a d6 a świat głosu bez ciała i ciała bez Boga a d6 a świat Boga bez imienia, imienia bez losu a d6 E7 a Jest tylko jedna taka świata strona a d6 a gdzie coś, co nie istnieje wciąż o pomstę woła a d6 a gdzie już śmiechem nawet mogiła nie czczona a d6 a dół nieominięty dla orła sokoła. a d6 E7 a G "o pewnym brzasku G w katyńskim lasku C strzelali do nas Sowieci..." G a

Ciśnie się do światła niby warstwy skóry d6 a Tłok patrzących twarzy spod ruszonej darni d6 a Spoglądają jedna zza drugiej do góry d6 a Ale nie ma ruin. To nie gród wymarły d6 E7 a Raz odkryte – krzyczą zatęchłymi usty Lecą sobie przez ręce wypróchniałe w środku W rów, co nigdy więcej nie będzie już pusty Ale nie ma krzyży. To nie groby przodków Sprzączki i guziki z orzełkiem ze rdzy G a Po miskach czerepów – robaków gonitwy G a Zgniłe zdjęcia, pamiątki, mapy miast i wsi G a Ale nie ma broni. To nie pole bitwy d6 E7 a Może wszyscy byli na to samo chorzy? Te same nad karkiem okrągłe urazy Przez które do ziemi dar odpłynął boży Ale nie ma znaków, że to grób zarazy Jeszcze rosną drzewa, które to widziały Jeszcze ziemia pamięta kształt buta, smak krwi Niebo zna język, w którym komendy padały Nim padły wystrzały, którymi wciąż brzmi Ale to świadkowie żywi – więc stronniczy Zresztą, by ich słuchać – trzeba wejść do zony Na milczenie tych świadków może pan ich liczyć Pan powietrza i ziemi, i drzew uwięzionych Oto świat bez śmierci. Świat śmierci bez mordu Świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu Świat głosu bez ciała i ciała bez Boga Świat Boga bez imienia, imienia – bez losu Jest tylko jedna taka świata strona Gdzie coś, co nie istnieje – wciąż o pomstę woła Gdzie już śmiechem nawet mogiła nie czczona Dół nieominięty – dla Orła, Sokoła… d6 E7 a G7 „O pewnym brzasku w katyńskim lasku C Strzelali do nas Sowieci…” G7 a