Ciśnie się do światła niby warstwy skóry    d6 a
Tłok patrzących twarzy spod ruszonej darni  d6 a
Spoglądają jedna zza drugiej do góry        d6 a
Ale nie ma ruin. To nie gród wymarły        d6 E7 a

Raz odkryte – krzyczą zatęchłymi usty
Lecą sobie przez ręce wypróchniałe w środku
W rów, co nigdy więcej nie będzie już pusty
Ale nie ma krzyży. To nie groby przodków

Sprzączki i guziki z orzełkiem ze rdzy      G a
Po miskach czerepów – robaków gonitwy       G a
Zgniłe zdjęcia, pamiątki, mapy miast i wsi  G a
Ale nie ma broni. To nie pole bitwy         d6 E7 a

Może wszyscy byli na to samo chorzy?
Te same nad karkiem okrągłe urazy
Przez które do ziemi dar odpłynął boży
Ale nie ma znaków, że to grób zarazy

Jeszcze rosną drzewa, które to widziały
Jeszcze ziemia pamięta kształt buta, smak krwi
Niebo zna język, w którym komendy padały
Nim padły wystrzały, którymi wciąż brzmi

Ale to świadkowie żywi – więc stronniczy
Zresztą, by ich słuchać – trzeba wejść do zony
Na milczenie tych świadków może pan ich liczyć
Pan powietrza i ziemi, i drzew uwięzionych

Oto świat bez śmierci. Świat śmierci bez mordu
Świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu
Świat głosu bez ciała i ciała bez Boga
Świat Boga bez imienia, imienia – bez losu

Jest tylko jedna taka świata strona
Gdzie coś, co nie istnieje – wciąż o pomstę woła
Gdzie już śmiechem nawet mogiła nie czczona
Dół nieominięty – dla Orła, Sokoła…         d6 E7 a G7

„O pewnym brzasku w katyńskim lasku         C
Strzelali do nas Sowieci…”                  G7 a