W swe miejsce nad rzeką Zabiera cię Zuzanna Możesz słuchać plusku łodzi Możesz zostać z nią do rana Wiesz że trochę źle ma w głowie Lecz dlatego chcesz być tutaj Proponuje ci herbatę Oraz chińskie pomarańcze I gdy właśnie chcesz powiedzieć Że nie możesz jej pokochać Zmienia twoją długość fali I pozwala mówić rzece Że się zawsze w niej kochałeś I już chcesz z nią powędrować Powędrować chcesz na oślep Wiesz że ona ci zaufa Bowiem ciała jej dotknąłeś Myślą swą Pan Jezus był żeglarzem Gdy przechadzał się po wodzie Spędził lata na czuwaniu W swej samotnej wieży z drewna Gdy upewnił się że tylko Mogą widzieć go tonący Rzekł - Żeglować będą ludzie Aż ich morze wyswobodzi... Lecz zwątpił zanim jeszcze Otworzyły się niebiosa Zdradzony niemal ludzki Jak kamień zapadł Jezus W mądrość swą I już chcesz z nim powędrować Powędrować chcesz na oślep Myślisz - chyba mu zaufam Bowiem dotkną twego ciała Myślą swą Dziś Zuzanna za rękę Prowadzi cię nad rzekę Cała w piórach i w łachmanach Z jakiejś Akcji Dobroczynnej Słońce kapie złotym miodem Na Madonnę tej Przystani Są tu dzieci o poranku Bohaterzy w wodorostach Wszyscy dążą do miłości I podążać będą zawsze Gdy Zuzanna trzyma lustro I już chcesz z nią powędrować Powędrować chcesz na oślep Wiesz że można jaj zaufać Bo dotknęła twego ciała Myślą swą  

E W swe miejsce nad rzeką zabiera cię Zuzanna fis Możesz słuchać plusku łodzi, możesz zostać z nią do rana E Wiesz, że trochę źle ma w głowie – lecz dlatego chcesz być tutaj gis A Proponuje ci herbatę oraz chińskie pomarańcze E fis I gdy właśnie chcesz powiedzieć, że nie możesz jej pokochać E fis E Zmienia twoją długość fali i pozwala mówić rzece, że się zawsze w niej kochałeś gis A I już chcesz z nią powędrować, powędrować chcesz na oślep E fis E Wiesz, że ona ci zaufa bowiem ciała jej dotknąłeś myślą swą Pan Jezus był żeglarzem, gdy przechadzał się po wodzie Spędził lata na czuwaniu w swej samotnej wieży z drewna Gdy upewnił się, że tylko mogą widzieć go tonący Rzekł – Żeglować będą ludzie aż ich morze wyswobodzi… Lecz zwątpił zanim jeszcze otworzyły się niebiosa Zdradzony, niemal ludzki, jak kamień zapadł wtedy w mądrość twą I już chcesz z nim powędrować, powędrować chcesz na oślep Myślisz – chyba mu zaufam, bowiem dotknął twego ciała myślą swą Dziś Zuzanna za rękę prowadzi cię nad rzekę Cała w piórach i w łachmanach z jakiejś Akcji Dobroczynnej Słońce kapie złotym miodem na Madonnę tej Przystani Pokazuje ci gdzie trzeba szukać w śmieciach, szukać w kwiatach Są tu dzieci o poranku, bohaterzy w wodorostach Wszyscy dążą do miłości i podążać będą zawsze Gdy Zuzanna trzyma lustro I już chcesz z nią powędrować, powędrować chcesz na oślep Wiesz, że można jej zaufać, bo dotknęła twego ciała myślą swą