Zapaliłem zielony ogarek By zazdrość ukłuła cię też Lecz zleciały się zewsząd komary Na wieść, że już można mnie zjeść Zebrałem więc pył Z szarych nocy i dni I wsypałem w twój but pełną garść Postąpiłem jak zbój Dewastując twój strój Którym przecież podbiłaś ten świat Do lekarza zaniosłem swe serce Powiedział, że nie jest tak źle I sam sobie wypisał receptę I imię wymienił w niej twe I zamknął się sam W bibliotece a tam Z naszych nocy doniesień miał stos Dowiedziałem się wnet Że skończony to człek Że praktykę zaniedbał już swą Pewien święty też był Twoim kochankiem Słuchałem go przez jakiś czas Nauczał, że miłość powinna Silniejszy niż złoto słać blask Już bym wiarę mu dał Już przekonać mnie miał Lecz utopił się święty ów mąż Ciało znikło a duch Nieśmiertelny za dwóch Dalej bzdury te same plótł wciąż Zaprosił mnie pewien Eskimos Wyświetlił najnowszy twój film Nieszczęśnik dygotał jak listek I siny od zimna aż był Przypuszczam, że zmarzł Gdy wiatr suknię twą zdarł I już nigdy nie przestał się trząść Wyszłaś pięknie, mój śnie W tej zadymce, we mgle Proszę pozwól, niech wejdę w twój sztorm  

D e G D Zapaliłem zielony ogarek, by zazdrość ukłuła cię też D e G A Lecz zleciały się zewsząd komary na wieść, że już można mnie zjeść h fis G D Zebrałem więc pył z szarych nocy i dni i wsypałem w twój but pełną garść e C e D C Postąpiłem jak zbój dewastując twój strój, którym przecież podbiłaś ten świat Do lekarza zaniosłem swe serce, powiedział, że nie jest tak źle I sam sobie wypisał receptę i imię wymienił w niej twe I zamknął się sam w bibliotece a tam z naszych nocy doniesień miał stos Dowiedziałem się wnet, że skończony to człek, że praktykę zaniedbał ten gość Pewien święty też kochał się w tobie, słuchałem go przez jakiś czas Nauczał, że miłość powinna silniejszy niż złoto słać blask Już bym wiarę mu dał, już przekonać mnie miał, lecz utopił się święty ów mąż Ciało znikło a duch nieśmiertelny za dwóch, dalej bzdury te same plótł wciąż Zaprosił mnie pewien Eskimos, wyświetlił najnowszy twój film Nieszczęsny dygotał jak listek i siny od zimna aż był Przypuszczam, że zmarzł, gdy wiatr suknię ci zdarł i już nigdy nie przestał się trząść Wyszłaś pięknie, mój śnie, w tej zadymce, we mgle, proszę pozwól, niech wejdę w twój sztorm