Mrok, jak kosmaty pies. Patrz wrzesień już, czas rozpalić piec. Posmutniało w ogrodzie i nagle postarzało się. Miałeś przecież być? Autobus twój szedł. Wiem jest już późno. Wróć w lampy ciepły krąg. Do szafy płaszcz. Jabłkami pachnie dom. Przemoczony poeto siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz. Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy. Dla ciebie dziś kupiłam ten zielony szal. Ostatnie jabłka z drzew postrącał wiatr, a miałeś zerwać. Zbyt mało ciebie mam. Kilka mądrych zdań, to wszystko.  

/ g9 / g/F / Ebmaj7 / D7 / g9 / g/F / G0 / Eb7 D7-5 / g D-9/Fis Mrok jak kosmaty pies f6 Patrz - wrzesień wlazł Eb6 Czas rozpalić piec a7-5 D7-9 g g/fis Posmutniało w ogrodzie i nagle postarzało się e6 Eb6 Miałeś przecież być, autobus twój szedł D7-9 Tak, jest już późno g D-9/Fis Wróć w lampy ciepły krąg f6 Do szafy płaszcz Eb6 Jabłkami pachnie dom a7-5 D7-9 g g/F e7-5 Przemoczony poeto, siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz Eb7 D7 g Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy c7 F7 BbMaj7 EbMaj7 Dla ciebie dziś kupiłam ten zielony pled a7-5 D7 g g/F Eb6 D7 Ostatnie jabłka z drzew postrącał wiatr, a miałeś zerwać g g/F e7-5 Zbyt mało ciebie mam Eb7 AbMaj7 D7 Kilka mądrych zdań g To wszystko Mrok jak kosmaty pies Patrz, wrzesień wlazł, a w domu huczy piec Pewnie smutno w ogrodzie, cóż... postarzało nagle się Miałeś przecież być, autobus mój szedł Tak, jest już późno, tak, lampy ciepły krąg Znów twoja twarz Jabłkami pachnie dom Powiesz pewnie, poeto siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy Dla ciebie dziś kupiłam tych chryzantem pęk A tutaj jabłka z drzew postrącał wiatr A miałeś zerwać Tak mało ze mnie masz, zatroskana twarz... Przepraszam cię Przepraszasz mnie? Cóż, przepraszam cię Znów przepraszasz... Mhm... tak... Tak