W mroku jest tyle światła, ile życia w otwartej róży, ile Boga zstępującego na brzegi duszy Dalekie wybrzeża ciszy zaczynają się tuż za progiem, nie przefruniesz tamtędy jak ptak Musisz stanąć i patrzeć coraz głębiej i głębiej, aż nie zdołasz już odchylić duszy od dna W mroku jest tyle światła, ile życia w otwartej róży, ile Boga zstępującego na brzegi duszy Tam już spojrzeń żadna zieleń nie nasyci, nie powrócą oczy uwięzione Myślałeś, że cię życie ukryje przed tamtym Życiem w głębiny przechylonym  

W mroku jest tyle światła, A ile życia w otwartej róży, E ile Boga zstępującego fis D na brzegi duszy. E Dalekie wybrzeża ciszy A zaczynają się tuż za progiem E Nie przefruniesz tamtędy D E jak ptak. A Musisz stanąć i patrzeć D coraz głębiej i głębiej, A Aż nie zdołasz odchylić E D duszy od dna. E Tam już spojrzeń żadna zieleń nie nasyci, Nie powrócą oczy uwięzione. Myślałeś, że cię życie ukryje przed tamtym Życiem W głębiny przechylonym.