Na brzegu stojąc, drżące plemię Boże, a E Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze. C G Za nami ściana świata tego ludów C F Stoi milcząca, czekająca cudu. C G C A nam niedobrze to milczenie wróży: My się musimy w morze to zanurzyć! Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach – Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka. Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu, Na kamień włazi i woła do tłumu: Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi, Że się to morze przed nami rozstąpi! Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę! Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę! I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy, Już jedną nogę w odmętach zamoczył. Drugiej nie zdążył, bo oto toń rzyga I jeden poziom w dwa piony się dźwiga! Szum się podnosi, a od ludów wrzawa: Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa! A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył Między sztandary purpurowych zboczy, A wszystko warczy, pieni się i pryska, Lecz najmniejszego nie zamoczy listka. Więc nie pytając nawet o przyczynę Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę. Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani – Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani. Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada! a E a Ktoś – Naprzód! – woła, a ktoś jęczy – Biada! C G C Inny znów ściany czerwonej dotyka I nim coś powie – bezszelestnie znika. Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili, a E Czy iść przestali we zwątpienia chwili, a E Czy wszystko złudą było czy omamem C G I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę – C G Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie, C F Choć wszyscy wszystko oglądali przecież. C G C Dość, że się toniom w pionie stać znudziło, a E W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło a E I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi C G Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi! a E E7 a Chyba na zawsze będzie już schowana C F Pod wodą nasza Ziemia Obiecana. C G C Patrzyli żywi z czerwonej mogiły Jak do swych dziejów ludy odchodziły. Mówiono teraz: I widzicie sami, Jakie są skutki żartów z żywiołami. A ci z ustami, oczami pod wodą, Choć odpowiedzieć by chcieli – nie mogą; Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło… I stąd ta piosenka, której by nie było! C G a

a E Na brzegu stojąc, drżące plemię Boże, C G Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze. C F Za nami ściana świata tego ludów C G C Stoi milcząca, czekająca cudu. a E A nam niedobrze to milczenie wróży: C G My się musimy w morze to zanurzyć! C F Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach – C G C Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka. a E Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu, C G Na kamień włazi i woła do tłumu: C F Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi, C G C Że się to morze przed nami rozstąpi! a E Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę! C G Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę! C F I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy C G C Już jedną nogę w odmętach zamoczył. a E Drugiej nie zdążył, bo oto toń rzyga C G I jeden poziom w dwa piony się dźwiga! C F Szum się podnosi, a od ludów wrzawa: C G C Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa! a E A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył C G Między sztandary purpurowych zboczy, C F A wszystko warczy, pieni się i pryska, C G C Lecz najmniejszego nie zamoczy listka. a E Więc nie pytając nawet o przyczynę C G Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę. C F Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani – C G C Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani. a E a Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada! C G C Ktoś – Naprzód! – woła, a ktoś jęczy – Biada! C F Inny znów ściany czerwonej dotyka C G C I nim coś powie – bezszelestnie znika. a E Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili, a E Czy iść przestali we zwątpienia chwili, C G Czy wszystko złudą było czy omamem C G I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę – C F Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie, C G C Choć wszyscy wszystko oglądali przecież. a E Dość, że się toniom w pionie stać znudziło, a E W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło C G I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi a E E7 a Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi! C F Chyba na zawsze będzie już schowana C G C Pod wodą nasza Ziemia Obiecana. a E Patrzyli żywi z czerwonej mogiły C G Jak do swych dziejów ludy odchodziły. C F Mówiono teraz: I widzicie sami, C G C Jakie są skutki żartów z żywiołami. a E A ci z ustami, oczami pod wodą, C G Choć odpowiedzieć by chcieli – nie mogą; C F Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło C G a I stąd ta piosenka, której by nie było!