Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Niech wejdzie miły mój do swego ogrodu
I w nim rozgości się
On sobie zdrojem wód zapieczętowanym
Uczynił mnie

Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Pocałunkami ust swych miły mnie całuje
A miłość jego nad wino
Wiedzie na ucztę, gdzie wraz ze mną biesiaduje
A godłem jego nade mną miłość

Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Powstań wietrze
Wiej przez ogród mój
Z południa, z północy
Wśród wonności zbudź mnie ze snu

Porwij z sobą mnie, niech biegnę razem z Tobą
Do twoich trzód
Miły mój na to rzekł:
Tyś przyjaciółką moją
Wstań córko ma i pójdź

Bo całą piękna jesteś i bez skazy
Taką ujrzał Cię Bóg i uczynił
Gdy miłego twego zbudził z martwych
Abyś wolna była od winy

Bo cała piękna jesteś i bez skazy
Taką ujrzał Cię Bóg i uczynił
Gdy miłego twego zbudził z martwych
Abyś wolna była od winy

Powstań przyjaciółko ma i pójdź
Bo już minęła zima
Niech nasyci mnie owoc twój

Powstań przyjaciółko ma i pójdź
Bo już minęła zima
Niech nasyci mnie owoc twój

Powstań przyjaciółko ma i pójdź
Bo już minęła zima
Niech nasyci mnie owoc twój