Smutno mi, Boże, dla mnie na zachodzie
Rozlałeś tęczę blasków promienistą Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą

Jak puste kłosy z podniesioną głową Stoję rozkoszy próżen i dosytu
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową Ciszę błękitu

Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze Smutno mi Smutno mi, Boże
Ale przed Tobą głąb serca otworzę Smutno mi Smutno mi, Boże

Jako na matki odejście się żali
Mała dziecina, tak ja płaczu bliski Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali Ostatnie błyski

Dzisiaj na wielkim morzu obłąkany
Sto mil od brzegu, sto mil przed brzegiem
Widziałem lotne w powietrzu bociany Długim szeregiem

Żem je znał kiedyś na polskim ugorze Smutno mi Smutno mi, Boże
Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze
Smutno mi Smutno mi, Boże

Żem często dumał nad mogiłą ludzi
Żem nie znał prawie rodzinnego domu Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi
Przy blaskach gromu

Ty będziesz widział moje białe kości W straż nieoddane kolumnowym czołom Alem jest jako człowiek, co zazdrości Mogił popiołom

Więc, że nieznane gotujesz mi łoże Smutno mi Smutno mi, Boże
Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę
Smutno mi Smutno mi, Boże

Kazano w kraju niewinnej dziecinie Modlić się za mnie co dzień; a ja przecie
Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie
Płynąc po świecie

Na tęczę blasków, którą tak ogromnie Anieli twoi w niebie rozpostarli
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie
Patrzący — marli

Więc, że modlitwa dziecka nic nie może
Smutno mi Smutno mi, Boże
Nim się przed moją nicością ukorzę Smutno mi Smutno mi, Boże