Na grobie rycerz z dawnych lat Z wzniesioną głową stoi; Na czole hełm, na ręku tarcz, A pierś zamknięta w zbroi. Wróżbę on kiedyś taką miał Za dni swych,za żywota, Że kiedy kośbę skończy śmierć, Ozwie się trąba złota. I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I czeka rycerz wiek i dwa, Wśród śmierci stojąc żniwa, I słucha w dzień, i słucha w noc, Czy trąba się odzywa. I rdza mogilna zjadła miecz, I hełm wyżarły deszcze, I w tarczę bije wiatr i śnieg, A rycerz czeka jeszcze... I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... Ciągle stoi...

Cała piosenka C G e C G e Na grobie rycerz z dawnych lat Z wzniesioną głową stoi; Na czole hełm, na ręku tarcz, A pierś zamknięta w zbroi. Wróżbę on kiedyś taką miał Za dni swych,za żywota, Że kiedy kośbę skończy śmierć, Ozwie się trąba złota. I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I czeka rycerz wiek i dwa, Wśród śmierci stojąc żniwa, I słucha w dzień, i słucha w noc, Czy trąba się odzywa. I rdza mogilna zjadła miecz, I hełm wyżarły deszcze, I w tarczę bije wiatr i śnieg, A rycerz czeka jeszcze... I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I słucha w dzień, i słucha w noc, Kamienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż, I kosi, i kosi, kosi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... I słońce mu wypiło wzrok, I mchy wyrosły ze zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi... Ciągle stoi...