Mam czarno-biały świata obraz, Rzecz ponoć bardzo to niedobra, Bo może jeszcze wróg się obra- Zić, że nic widzę w nim partnera. Przez to mozaika mi umyka Wewnętrznych wstrząsów polityka, Którego bezlitośnie tykam, Złaszam, oczerniam, poniewieram. Cieszy mnie krytyka tak szczera, Bowiem dowodzi, że docieram Do tego, o co chcą się spierać Ludzie myślący, a więc - żywi. Gdy nagła bierze mnie cholera, Lub, kiedy już bezsilność zżera, Jest coś, w czym łatwo powybierać - Wszechłagodzący relatywizm. Nie całkiem jest cywilem - cywil, Nie tacy białowłosi - siwi, Nie-obrzydliwi - obrzydliwi, Lecz w końcu wszyscy mili Bogu: - Zdają się mówić ci poczciwi, Jakby nie wiedząc, że ich cywi- Lizacja każdą myśl wykrzywi, A Bóg ich Bogiem - Dekalogu. Zawsze tęsknotą ludzi małych Porządek świata będzie stały, Wieczne sojusze i podziały Choćby najwyższej ceny warte; I to jest obraz czarno-biały, Jakby się mrówki dogadały, Ze wspólnym domem ich wspaniałym Ma jedno być mrowisko - martwe. A w mojej bieli - migotliwe Barwy ratują to, co żywe, Co moja czerń obraca wniwecz, Jak, kiedy światła nagle gasną. Dusze subtelne i wrażliwe Nie chcą uwierzyć w byt kontrastów - Ja z pragnień - jedno mam żarliwe: Móc widzieć ciemność Widzieć jasność.  

D A7 D Mam czarno-biały świata obraz h Fis7 h Rzecz ponoć bardzo to niedobra G A D G Bo może jeszcze wróg się obra- D A7 D Zić, że nie widzę w nim partnera D A7 D Przez to mozaika mi umyka h Fis7 h Wewnętrznych wstrząsów polityka G A D G Którego bezlitośnie tykam D A7 D Złaszam, oczerniam, poniewieram Cieszy mnie krytyka tak szczera Bowiem dowodzi, że docieram Do tego, o co chcą się spierać Ludzie myślący, a więc – żywi Gdy nagła bierze mnie cholera Lub, kiedy już bezsilność zżera Jest coś, w czym łatwo powybierać – Wszechłagodzący relatywizm: h Fis h Nie całkiem jest cywilem – cywil h Fis h Nie tacy białowłosi — siwi h Fis h A Nie-obrzydliwi – obrzydliwi D A D Lecz w końcu wszyscy mili Bogu: h Fis h – Zdają się mówić ci poczciwi h Fis h A Jakby nie wiedząc, że ich cywi- D A D A Lizacja każdą myśl wykrzywi D A7 D A Bóg ich Bogiem – Dekalogu Zawsze tęsknotą ludzi małych Porządek świata będzie stały Wieczne sojusze i podziały Choćby najwyższej ceny warte I to jest obraz czarno-biały Jakby się mrówki dogadały Że wspólnym domem ich wspaniałym Ma jedno być mrowisko – martwe A w mojej bieli – migotliwe Barwy ratują to, co żywe Co moja czerń obraca wniwecz Jak, kiedy światła nagle gasną / Dusze subtelne i wrażliwe Nie chcą uwierzyć w byt kontrastów – Ja z pragnień – jedno mam żarliwe: Móc widzieć ciemność, widzieć jasność /x2