zawieję wdycham w ciszy
wyłuskując brud spomiędzy cienkich palców
na scenie swego domu
pilnując prostych kątów
moich perskich dywanów

zawieję wdycham w ciszy
wyłuskując brud spomiędzy cienkich palców
jak jakaś chora
w rozmowie z kotem w końcu dostrzegam
że nie ma komu i nikt nie czeka

a gdybym mogła zburzyć
i na nowo się zbudować
ze ścian moich
z kafli śliskich
z papy się ulepić
i nadać kształt na nowo
odczarować każdy próg swój
każdy kąt odkurzyć
polerować aż do śmierci